Cuando estés en el infierno, sigue corriendo.

Ni retirada, ni rendición.

lunes, 21 de septiembre de 2009

Botamarges, 60 Km


Puig Campana, Cabeço, Aitana, Maigmó..., nombres que suenan en mi cabeza, Aigüestortes, 30 km, 35 km... habrá sido suficiente, creo que me faltan rodajes más largos por asfalto, 14 km son pocos...
Boum, y todo el mundo a correr, euforia, flashes de los participantes, ya estamos esto es lo que yo esperaba hace mucho tiempo.
Buenas sensaciones al trote, la noche nos acoge, nuestros frontales alumbran nuestro camino y el de hoy va a ser largo. Frio en el cuerpo, una hilera de frontales en la negra noche, ánimos entre los compañeros de fatigas, aquí solo se compite contra uno mismo.
Se hace de día el amanecer te dá power, las horas pasan, ya van tres, la subida más dura, una bajada rompepiernas, ánimos de la organización.
kilometro 30, media carrera, buenas sensaciones, vais muy bien en el puesto 30 aprox.
Empieza el calor y algún que otro calambre, mierda tan pronto, estiramientos, comida y bebida, km38, proximo destino km 45.
Dura la bajada de hormigón, toca maldecir y al fin km 45, veo el perfil un par de subidas y estamos, se me olvida que lo peor es bajar...
km 52 mi cuerpo dice basta hace rato que no veo a mi compañero de fatigas, estoy solo, mi cuerpo no quiere, todos los músculos se agarrotan, mi mente dice aqui no me quedo.
Me van pasando corredores, desilusión, andando pero llego...
Ultimos 3km, todos de asfalto, mierda no puedo trotar..., entrada en meta Jaime ya duchado me graba, será cabrón que fuerte está..., me meto en un tunel oscuro, estoy de capa caida, papeo y pa casa...
Hoy tres días despues saboreo lo que he hecho y me siento en las nubes, sobretodo porque la lucha interna por llegar la gané, esto solo es el principio...
Y por fin puedo gritar:

"JEFE LO HEMOS HECHO..."

Gracias ruben por ser ese compañero de fatigas, por siempre HERMANO.

Puesto 44 de 132 que acabaron, tiempo: 9 horas 46 minutos de lucha y diversión.

Más información SOBRE BOTAMARGES. aquí

La crónica de nativojaime.

2 comentarios:

ramonet dijo...

Yey Lolo, soy el galdrán. En primer lugar, enhorabuena, no puedo imaginar lo duro que son 60 km. por montaña. NO te desanimes coño, que quedar el 32 de 140 es la ostia, hay que saborear las victorias, y dejar un poco de lado la autoexigencia( vamos, yo creo).
Y por último, decirte que en el foro tierra vertical hay un montónd e fotos sobre la carrera.
Está en:
http://www.forostierravertical.com/index.php?topic=837.180
Y desde luego, aunque me repita, ENHORABUENA

Rubén Doménech dijo...

Ningú va dir que seria fàcil ... , i després de 61,650km i 10h i 15´, he sabut realment el que és patir; que el dolor et faja plantejar la retirada, que cada pas que dones arribe a ser un suplici però ..., la idea de creuar la meta pel teu propi peu..., el no decebrer al teu company que durant tants km t´ha ajudat i el saber que els teus t´esperen a l´arribada han fet aconseguir el repte.
Ahir volia morir-me, hui no m´enrecorde i demà estaré pensant en la següent. És el que té açò del trail de muntanya.

El més reconfortant ..., eixa estimada companyia que tinc la sort de poder portar al meu costat (JRT: 72+82) Sempre avant!